Diabc uitgave juli/augustus 2006

'Als we het record van de vorige tandemrijders maar breken'

'Toen mijn fietsmaatje voorstelde om duizend kilometer door Zuid-Afrika te gaan fietsen, zei ik nog voordat hij uitgesproken was: 'Wanneer gaan we?' Sport is voor mij een manier om grenzen op te zoeken. Of het nou skiën, lopen of fietsen is. Ik heb de Mont Blanc beklommen en verschillende marathons gelopen. Mijn fietsmaatje leerde ik kennen op de Kilimanjaro. Ik heb mijn leven lang gesport en altijd gezorgd voor een gezond gewicht. Ik had het schrikbeeld van mijn vader voor ogen.

Die had diabetes en dat was voor hem echt een straf, met grote insulinespuiten en suikervrij eten. Ondanks dat ik zo mijn best heb gedaan, kreeg ik anderhalf jaar geleden toch diabetes type 1. Ik voelde me enorm in de maling genomen. Dankzij mijn sportieve leven heb ik weinig insuline nodig en ik ben gemakkelijk in te stellen; een straf is het gelukkig niet geworden. Wel heb ik onlangs aan den lijve ondervonden dat ik op moet passen voor valpartijen, want schrammen en schaafwonden genezen veel langzamer. Op dit moment ben ik aan het trainen voor de Crocodile Trophy in Australië. Dat is, met 1500 kilometer door de outback, de langste en meest extreme fietstocht die er bestaat. Die ga ik in oktober met mijn fietsmaatje rijden. Op een tandem, en dat is nog zwaarder dan op een normale fiets. Wie vóór rijdt heeft het zwaarste werk, maar wie achter zit wordt in de Australische hitte bijna geroosterd. We kozen voor de tandem omdat we geld willen inzamelen voor de Stichting Tandem, een stichting voor blinden en slechtzienden. Waarschijnlijk zal ik tijdens die tocht nog minder insuline nodig hebben. In Australië kan het 40 tot 50 graden Celsius worden en dan wordt insuline veel sneller opgenomen. Ik ben benieuwd wat ik daarvan ga merken. We hoeven niet persé als eerste over de finish te komen, als we het record van de vorige tandemrijders maar breken. Die hielden het vier dagen vol. Als wij en onze fiets het vijf dagen volhouden, ben ik tevreden. Mijn specialisten zeggen dat ik het na deze rit kalmer aan moet doen, omdat ik met deze riskante manier van fietsen, in combinatie met diabetes en mijn leeftijd, onnodig problemen opzoek. Volgend jaar wil ik te voet de hoogste berg van Zuid-Amerika, de Aconcagua in Argentinië, beklimmen. Als is het minder intensief, ik zal altijd wel behoefte hebben om de grens op te zoeken.

Persbericht 29 maart 2006 (1)

Door klamme wouden en stoffige vlakten

Door MARTIJN KRIJT

ARNHEM - Ze noemen zich wel ‘de twee idioten op een mountainbike’, Francesco Wessels en Fred Gras. In oktober beginnen zij voor zichzelf en het goede doel aan de ultieme uitdaging: 1500 kilometer op een tandem door Australië.


Ze noemen zich wel 'de twee idioten op een mountainbike',
Francesco Wessels en Fred Gras. Foto: Theo Kock

Vorig jaar bedwongen ze de Kilimanjaro, de hoogste berg van Afrika. De beroepsmilitairen uit Huissen en Zeddam liepen met deze klim geld bij elkaar voor de bouw van enkele scholen. Na deze loodzware wedstrijd bereiden Wessels en Gras zich al weer voor op de volgende uitdaging. In oktober stappen ze op de fiets voor een barre Crocodile Trophy van 1500 kilometer door de Australische wildernis. Dat betekent dertien dagen zwoegen door klamme tropische bossen, stoffige woestijnen, temperaturen van 40 tot 50 graden en dat alles op een mountainbike-tandem.

„Waarom we niet gewoon thuis op de bank blijven zitten?“ vraagt Gras retorisch. „Dat horen we veel. Laatst vroeg iemand me of we er geen spijt van krijgen als het op een fiasco uitloopt. Ik denk dat je in je leven beter spijt kunt hebben van de dingen die je wél hebt gedaan, dan van de dingen die je niet hebt gedaan. We zijn altijd op zoek naar een uitdaging.“

Gras en Wessels stappen niet alleen voor zichzelf op. Ze willen zich laten sponsoren voor het goede doel – elke honderd meter van de tocht moet een euro opleveren. „Mensen kunnen meters via onze site kopen“, legt Wessels uit. Het geld is bestemd voor ‘minimaal’ vijf nieuwe mountainbike-tandems voor Stichting Tandem. Deze stichting van voormalig paralympiër Jan Mulder, ondersteunt sport voor visueel gehandicapten.

Wessels bekijkt de website van de actie. ‘Ons motto: door het verkennen van onze grenzen, de grenzen van visueel gehandicapten vergroten’, staat in een geel kadertje. „Ja, het geeft voldoening om het avontuur voor jezelf samen te laten gaan met een goed doel.“

De Crocodile Trophy is voor beide vrienden de ultieme uitdaging. „In de twaalfjarige geschiedenis van de Trophy is twee keer eerder geprobeerd om de tocht op een tandem uit te rijden; beide keren strandde de poging na drie of vier etappes“, vertelt Gras. „Een Belg die het eerder op de tandem had geprobeerd zei: je moet ook gek zijn om dit te doen. Het is zwaar. Er zit geen centimeter asfalt in het parcours. Bovendien moet je elkaar op een tandem volledig vertrouwen en op elkaar ingespeeld zijn. Als de één het zwaar heeft, dan heeft de ander het ook zwaar. Je bent afhankelijk van elkaar. Het is een ultieme vorm van samenwerking.“

De komende maanden werken Wessels en Gras onder begeleiding van trainer Henk Kraaijenhof een trainingsprogramma af. Twee weken voor de wedstrijd vertrekken ze naar Australië om te acclimatiseren en zich voor te bereiden op het nieuwe avontuur. Want zo zien ze zichzelf wel, als avonturiers. „Ja, dat woord dekt de lading wel“, zegt Wessels. „We zoeken steeds uitdaging.“ Gras: „Soms schrik ik wel eens wakker en denk: als dit af is, wat gaan we dan doen?“

Persbericht 29 maart 2006 (2)

Down Under mountainbiken op een tandem

Door Linda Beck

HUISSEN – Fred Gras uit Huissen is een man die van een sportieve uitdaging houdt. Na onder andere de beklimming van de Kilimanjaro en de Mont Blanc, het lopen van de marathons van New York en Amsterdam en de Cape Epic -een mountainbikewedstrijd in Afrika- was hij weer toe aan een nieuwe uitdaging. Samen met een vriend, Francesco Wessels uit Zeddam, doet Fred in oktober 2006 mee aan de Crocodile Trophy in Australië: ’s werelds langste en zwaarste moutainbikewedstrijd. Maar ze voegen er zelf nog een extra uitdaging aan toe. Ze fietsen als enigen de wedstrijd op een mountainbiketandem.

Hoewel ze zelf erg enthousiast en vol zelfvertrouwen zijn, is de omgeving sceptischer. “De tocht is op zich al loodzwaar. Maar op een tandem geef je jezelf een extra handicap. Maar deze uitdaging ga ik graag aan”, aldus Fred Gras. De beroepsmilitair ontmoette zijn fietsmaatje Francesco Wessels tijdens de beklimming van de Kilimanjaro. “We bleken allebei van duursporten te houden. Samen hebben we daarna deelgenomen aan de Cape Epic. Dat was echt een hele leuke ervaring. Nu gaan we samen deze nog zwaardere wedstrijd doen: in dertien dagen 1500 kilometer mountainbiken op een tandem.”

Fred heeft aan zijn sportieve prestatie ook een goed doel gekoppeld, de Stichting Tandem. Deze stichting is opgericht door de visueel gehandicapte tandemwielrenner Jan Mulder , die op drie opeenvolgende paralympics goud wist te veroveren! “De Stichting wil met tandems de sport dichterbij visueel gehandicapten brengen. Wij vonden dat een mooi doel, maar hebben nog sponsoren nodig. De supplysponsor is SANTOS Innobikes B.V., die ook de tandems gaan bouwen. We zoeken nog een hoofdsponsor en subsponsoren. Andere geïnteresseerden hebben de mogelijkheid om hectometers te kopen. Voor één euro koop je 100 meter. Zo hopen we vijf tandems van 2000 euro bij elkaar te fietsen.”

Ondanks dat oktober nog ver weg is, zijn Fred en Francesco al fanatiek aan het oefenen. “Met name de eerste etappes zullen zwaar worden, want deze gaan over het strand, gevolgd door 5 etappes door de “outbacks” van de Australische wildernis.. Het kost wel ontzettend veel voorbereiding, maar we kunnen niet wachten om in Australië van start te gaan!”


    

    Klik hieronder op de afbeelding voor een vergroting